Οδοιπορικό στις εσχατιές της Ελλάδας «Καστελόριζο»

Οδοιπορικό στις εσχατιές της Ελλάδας

«Καστελόριζο»

Κουτσελόπουλος Στέφανος

Πρόεδρος Συλλόγου Καρδιτσιωτών Ν. Φθιώτιδας

         

          Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το ακριτικό νησί της Μεγίστης (Καστελόριζο) αφού η συγκυρία το έφερε να ζει και να δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο νησί, τα τελευταία επτά οκτώ χρόνια, ο αδελφός μου. Την πρώτη φορά ήταν πριν τέσσερα χρόνια μαζί με την ογδοντάχρονη τότε μητέρα μας και τώρα κάνω το ταξίδι με την ίδια συγκίνηση.

          Μπορεί το Καστελόριζο να βρίσκεται στο νοτιοανατολικότερο σημείο της Ελλάδας και της Ευρώπης και αρκετές δεκάδες μίλια μακριά, όμως το ταξίδι με το αεροπλάνο δε διαρκεί πάνω από μιάμιση ώρα. Το μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο σε φέρνει από τη Ρόδο στο Καστελόριζο μετά από μια πτήση πάνω από τη Μεσόγειο. Και καθώς κατηφορίζεις το βραχώδες τοπίο από το αεροδρόμιο, ανοίγεται ξαφνικά ο πεταλοειδής κόλπος του νησιού, όπου γύρω του ξεφυτρώνουν τα γραφικά σπίτια του, μιας απείρου κάλλους και αυστηρών κανόνων παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ιδιαίτερο γνώρισμα του Καστελόριζου.

         Πριν καλά καλά συνέλθεις από την πρώτη και καταλυτική εντύπωση που σου προκαλεί η θέα του νησιού, ο ήλιος πέφτει  πίσω από το ψηλό βουνό (φτάνεις αργά το απόγευμα) και τα φώτα των σπιτιών και των καταστημάτων αλλά και ο φωτισμός των βράχων από το Δήμο καθρεφτίζονται στη θάλασσα, δημιουργώντας μια εικόνα που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο αν τη ζήσει κανείς.

          Η ήρεμη θάλασσα του κόλπου, η απόλυτη ηρεμία, η απουσία αυτοκινήτων, ο εγκάρδιος χαιρετισμός των περαστικών, η γλωσσική βαβυλωνία, κυρίως Ιταλών, Γερμανών, Γάλλων, Άγγλων, Ελληνοαυστραλών σε τίποτα δεν αλλοιώνει το χρώμα του νησιού, αφού όλοι τους γίνονται ένα με το νησί και οι περισσότεροι από αυτούς διαθέτουν δικά τους σπίτια και διαμένουν στο νησί το μεγαλύτερο διάστημα του έτους.

          Εδώ ανάμεσα στα τραπεζάκια των επτά οκτώ ψαροταβερνών και των άλλων τόσων καφέ ο χρόνος σταματά. Όλα κινούνται σε ήσυχους και ήρεμους ρυθμούς που σε τίποτα δε θυμίζουν την αγχωτική και εσχάτως καταθλιπτική ζωή της υπόλοιπης Ελλάδας. Ούτε η από εδώ αναγγελία της προσφυγής στην τρόικα, ούτε η ΑΟΖ δεν μπορούν να διαταράξουν την αρμονία τοπίου και ανθρώπων.  

          Κι όμως τίποτα δε λείπει από το νησί. Εδώ βρίσκει κανείς όλες τις υπηρεσίες: Λιμενικό, Αστυνομία, Στρατό, Ιατρείο, Φαρμακείο, Τράπεζα, Υπηρεσίες του Δήμου.

Είχα την τύχη το πρώτο μου κιόλας βράδυ να συμπέσει με την παρουσία στο νησί της Ομάδας Αιγαίου, μιας πολυπληθούς ομάδας από γιατρούς όλων των ειδικοτήτων που με τα φουσκωτά τους επισκέπτονται μικρά νησιά και προσφέρουν πρωτοβάθμιες ιατρικές υπηρεσίες, αλλά και υπηρεσίες υποστήριξης για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών & την αναβάθμιση των γενικών συνθηκών διαβίωσης. Στο Καστελόριζο έστησαν μια πλήρη παιδική χαρά στο Δημοτικό Σχολείο του νησιού. Η μεγάλη μου έκπληξη ήταν όταν συνταξίδευα με το γνωστό καλλιτέχνη Γιάννη Ζουγανέλη που ήρθε στο νησί καλεσμένος της Ομάδας Αιγαίου και έδωσε αφιλοκερδώς συναυλία με την κιθάρα του σκορπίζοντας ενθουσιασμό στα μικρά παιδιά που ήταν τα κεντρικά πρόσωπα της βραδιάς.

Στον αυχένα του νησιού μεταξύ των δύο κόλπων βρίσκεται η κεντρική πλατεία όπου δεσπόζει η προτομή της κυράς της Ρω, Δέσποινας Αχλαδιώτη (1898-1982), ο μητροπολιτικός ναός Κωνσταντίνου και Ελένης, ενός σπάνιου ρυθμού με κυματοειδή σκεπή, το Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό Σχολείο (Σαντράπειος Σχολή), το Γυμνάσιο και το Λύκειο που βρίσκονται μαζί με την εκκλησία στο ίδιο περίτεχνο προαύλιο με σχεδιασμούς από βότσαλα. Στα σχολεία όλων των βαθμίδων φοιτούν περί τα σαράντα πέντε παιδιά και είναι πλήρως επανδρωμένα με εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων.

Στην άκρη της μπούκας του κεντρικού κόλπου βρίσκονται ο Φάρος, το τζαμί (κατάλοιπο μιας άλλης εποχής), που σήμερα λειτουργεί ως Βυζαντινό Μουσείο και ακολουθώντας στη συνέχεια το πέτρινο μονοπάτι, που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα, συναντάς το Λυκιακό λαξευτό Τάφο, στην κορυφή το Κάστρο, το Αρχαιολογικό Μουσείο και ανατολικά το μικρό γραφικό λιμανάκι, Μανδράκι.

Στο νησί θα συναντήσεις και δεύτερο μεγάλο ναό, τον Άγιο Γεώργιο του πηγαδιού με το ρολόι του, μόνο σημάδι του χρόνου στην ήσυχη ζωή του νησιού, ακόμη τον Άγιο Γεώργιο στο ομώνυμο νησάκι, την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Στέφανο στο κοντινότερο σημείο  με την απέναντι ακτή και βέβαια τον Άγιο Γεώργιο του Βουνού με τις κατακόμβες.

Το νησί καλύπτει όλες τις προτιμήσεις σε καταλύματα. Ξενοδοχείο, εσχάτως ανακαινισμένο, σύγχρονους ξενώνες, δωμάτια με όλες τις ανέσεις.

Τα καραβάκια και τα θαλάσσια ταξί σε φέρνουν στο νησί της Ρω, στη Στρογγυλή, στον Άγιο Γεώργιο για μπάνιο, και βέβαια στην πανέμορφη σπηλιά με τα τιρκουάζ χρώματα. Ένα ίσως από τα λίγα αξιοθαύμαστα δημιουργήματα της φύσης.

Δε λείπει και το καθιερωμένο πέρασμα στην απέναντι κοντινή πλευρά των γειτόνων μας. Έτσι να απλώσεις το μάτι σου ή το πόδι βρίσκεσαι στην Αντίφελλο (ΚΑS στα τούρκικα). Μια πόλη 10.000 κατοίκων πάνω κάτω, αμφιθεατρικά κτισμένη στον απότομο βράχο, απείρου κάλλους (δεν ήταν τυχαία αποικία των αρχαίων Ελλήνων). Μια όμορφη και καθαρή πόλη. Οι σχέσεις με τους γείτονες φιλικές. Το εμπόριο και ο τουρισμός άλλωστε δε γνωρίζει σύνορα.

Αυτό που γεννά περίεργα συναισθήματα, καθώς πλησιάζεις την απέναντι ακτή, είναι η θέα του άριστα διατηρημένου Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου στα αριστερά της πόλης , δίπλα στη θάλασσα, και η πινακίδα να επιβεβαιώνει την Ελληνικότητά του! Αλλά και οι πολλοί Λυκιακοί λαξευτοί Τάφοι στον απότομο βράχο, πάνω ακριβώς από την πόλη.

Πριν πάρει κανείς το αεροπλάνο ή το πλοίο της επιστροφής και αγαπά την πεζοπορία, αξίζει να ανέβει τη σκάλα που ορθώνεται στον απότομο βράχο και οδηγεί στην κορυφή του νησιού. Οι μυρουδιές από τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, τη ρίγανη και το φασκόμηλο αλλά κυρίως το θυμάρι, που σκεπάζει όλο το νησί, σε αποζημιώνουν από την κούραση της ανάβασης. Από εδώ η θέα είναι καταπληκτική. Μπορείς να δεις τους δυο κόλπους που γύρω τους απλώνεται ο οικισμός, τα νησιά Ρω και Στρογγυλή, τα μικρότερα νησάκια και την απέναντι ακτή.

Ακολουθώντας το μονοπάτι ανοίγεται μπροστά σου ένα μικρό οροπέδιο με μικρά εγκαταλειμμένα πια κτήματα,  περιφραγμένα με ξερολιθιές, σε οδηγεί στο Άγιο Γεώργιο του βουνού.  Την απόλυτη ηρεμία διαταράσσει που και που μόνο ο ήχος των κουδουνιών από τα κατσίκια που βόσκουν ελεύθερα στο νησί.

Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής και γεμάτος από εικόνες, που θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλες,  μια σκέψη κυριαρχεί στο μυαλό μου.

Όταν πριν χρόνια επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη και αντίκρισα την Αγιά Σοφιά, είπα πως κάθε Έλληνας πρέπει να επισκεφτεί τη δική του Μέκκα, την Πόλη. Το ίδιο θα πω και για το Καστελόριζο! Γιατί η Ελλάδα είναι ΕΔΩ!